Het schandaal van de twintigste eeuw. De tijd van het grote weten. Twee derden van de wereld sterft aan te weinig en we antwoorden: Er is toch niets aan te doen!
Met deze dooddoeners blijven we de anderen dood doen en graven we ons eigen graf. Bovendien zijn we de meest afgrijselijke pijn en ellende van anderen gewoon geraakt.
Pijn wordt naamlozer maar sensatievoller naarmate ze verder van ons afligt. Vroeger moest het gelukkige westen de arme landen helpen, vanuit een vaag christelijke of algemeen menselijke geweten. Maar... scheerden wij zo'n hoge toppen in onze christelijke en menselijke beschaving?
Hebben wij niet veel te leren van de derde wereld? Armen komen voor elkaar op, armen kennen elkaar. Armen kunnen onderling het weinige delen. Ze kunnen gemeenschap vormen, terwijl wij er mooi over praten.
Bij en door armen wordt de geschiedenis van de mensheid geschreven. De natuur draagt in zich een wonderbare wetmatigheid. Rijken sterven aan teveel, armen aan te weinig.
Liefhebben is een kwestie van diepmenselijke gezondheid!
Misschien zet de mensheid stilaan een eerste stap naar een echte mens-wording, naar beschaving.
Onze geschiedenis is immers nog lang niet oud.
We zijn nog maar net begonnen... en staan nog niet ver !
Karel Staes
