Je kunt niet alleen zijn, zonder eenzaam te zijn. Je kunt ongehuwd zijn en je heel geborgen en gelukkig voelen. En je kunt gehuwd zijn en met duizenden mensen samen en je toch verschrikkelijk eenzaam weten. Eenzaamheid is een morele kwaal, die niet te genezen is met de mensen zo maar op elkaar te plakken. Meer dan ooit zitten de mensen dicht opeen in flatgebouwen, in winkelstraten, superbazars,cinemazalen, uitgaansgelegenheden en vakantieoorden.
En juist daar wordt de eenzaamheid drukkender en veel scherper aangevoeld. De eenzaamheid, die zoveel mensen vandaag teistert, groeit uit een diepe geestelijke leegheid, uit onzekerheid, uit een niet geborgen zijn. Ook de meeste psychiaters staan hier machteloos en vele mensen hebben geen geld voor een psychiatrische behandeling. Er wordt wat verlichting geboden, maar zelden genezing. De therapeut heeft over de grondzaken van de moderne eenzaamheid geen macht. Deze zijn van zuiver geestelijke aard en hier moet de mens op de eerste plaats zichzelf genezen. Het gaat om geest en hart, om geestelijke geborgenheid, die alleen maar mogelijk is in een sfeer van echte liefde.Maar in de mate dat men zijn hart verkocht heeft aan een hoop materiële luxeprullen, schijnt men onbekwaam te zijn in dit soort liefde. Men is bang geworden voor stilte, voor overgave aan God, voor gebed. Men zoekt in de duisternis, in de verdoving. Men is nergens meer thuis. Men staat overal buiten, in de kou. En men kan niemand meer herbergen!
Een terug keer naar God als naar een vader, die je naam in zijn handpalm heeft geschreven, kan hier wonderen doen.
P.B.
