Je kunt niet leven zonder iemand, die van je houdt, die je de moeite waard vindt, die je een plaats geeft in zijn gevoelsleven, iemand aan wie je je van tijd tot tijd kunt toevertrouwen, die bezorgd voor je is en bij wie je altijd welkom bent. Je ontmoet vele mensen in je leven, maar er zijn bepaalde mensen die in je leven binnenkomen die in je eigen leven binnengroeien,die familie van je worden. Ik zeg je: het is een genade, een zegen, als dit goede mensen zijn, mensen bij wie je geborgen bent, bij wie je thuis bent met je hart. Zonder zulke mensen om je heen wordt je leven dor en ondraaglijk. Begrijp je hoe afschuwelijk het moet zijn, als je in je leven nooit één mens ontmoet, die spontaan zijn armen voor je opent. Toch zijn er vandaag ontelbaren, die niemand meer hebben, niemand die met hen bezig is, die zich over hen heenbuigt, niemand die hen iets van zijn hart wil geven. En toch heeft ook hun hart zoveel behoefte, verlangt ook hun hart naar een beetje affectiviteit,wat genegenheid, wat tederheid...Vooral kinderen die dit moeten missen, worden getekend voor het leven en vullen later de homes en voor een deel de gevangenissen.
P.B.
