Laat de tijd je hart genezen

De tijd, hij is zo wisselvallig.

Er is tijd om te lachen,

er is tijd om te wenen

een tijd om te beminnen

een tijd om te haten.

Hij is zo vriendelijk,

hij kan zo bitter zijn.

De tijd is gelukkig in zijn lot,

grond en toets te zijn

van liefde en van vriendschap

van geduld en van het vertrouwen,

vruchten die maar langzaam rijpen.

De tijd, hij is zo ongelijk verdeeld

mensen met haast,

stervend aan een hartinfarct

mensen vol verveling, ten dode toe

mensen met veel werk, nooit tijd

mensen zonder werk, teveel tijd.

De tijd, hij komt zo tegendraads:

Tergend traag, kruipend

als we moeten wachten,

als we bergop moeten of door de mist.

Als een sneltrein, een raket

zo vlug voorbij, als we genieten

als de wind meezit, als de rozen bloeien.

Eugeen Laridon

Uit het boek : 365 dagen Boeddhisme

We zijn allemaal aan het sterven, het is enkel een kwestie van tijd.

Sommigen sterven eenvoudig vroeger dan anderen.

De dag waarop je bent geboren, ben je begonnen met sterven:

verlies toch geen enkel ogenblik !

De dood is afstotend noch aantrekkelijk,

hij hoort gewoon bij het leven;

Te gek of niet, onmogelijk of niet:

gelukkig zijn omhelst al wat goed is,

edel, religieus en mystiek is.

Waarom zouden we geen gebruik maken

van de korte spanne tijd die we,

met ons lichaam , aan de dood hebben ontfutseld?

Zeuren is een houding

Dat we zo vaak zeuren komt ook omdat zeuren een bepaalde functie heeft die op het eerste gezicht legitiem lijkt. Om te beginnen is zeuren een vorm van communiceren,een manier om een band op te bouwen met iemand anders, een verbondenheid te creëren. Zeuren dat we te veel belastingen moeten betalen of dat het te veel regent zijn gespreksonderwerpen die van alle tijden zijn en waarover iedereen het ongeveer eens is.

Zeuren laat ons toe om stress te ventileren en een deel van onze verantwoordelijkheid om anderen af te schuiven. We zijn er niet in geslaagd om grenzen te stellen, bijvoorbeeld toen we de grasmaaier aan buren uitleenden. We weten maar al te goed dat we wel duizend keren zullen moeten aandringen voor we onze grasmaaier terugkrijgen en dus leggen we de fout bij de buren. Het is mijn schuld niet, mijn geweten is zuiver, hij daar is de schuldige. En dat terwijl wij het waren die alweer geen neen konden zeggen. We nestelen ons in een slachtofferrol.Heel comfortabel,maar we worden er jammer genoeg niet beter van.

Want daar ligt nu het probleem. Let de volgende keer dat u zeurt of zucht eens op uw houding en de manier waarop uw lichaam reageert. U zult al gauw merken hoeveel energie u verspilt, welke vermoeidheid zeuren genereert. Uw bewust worden van uw gezeur en beslissen om te stoppen met klagen is daarom een must. Laten we beginnen met op ons taalgebruik te letten: ban de vervuilende woorden als 'altijd' en 'nooit'.Maar durf ook al die zeurpieten die u omringen en u meetrekken in hun negatieve spiraal het zwijgen op te leggen. Want klagen is besmettelijk. Breng uw zeurende medemens en andere malcontenten die u omringen vriendelijk maar kordaat aan het verstand dat u hun spel niet wilt meespelen. En als u de kant leest op het internet, sla dan de lezersreacties over. Want die zijn pas een samenscholing van zeurpieten.

Uit Plus Magazine  Lise Leuven