Een mensenleven

Is zo wonderlijk, zo onbegrijpelijk, jaar in jaar uit,

dag in dag uit beweeg je tussen mensen en dingen.

Sommige dagen schijnt de zon en je weet niet waarom.

Je bent tevreden, je ziet de mooie en goede kanten van het leven.

Je lacht, je dankt, je danst, je werk gaat vlot.

Iedereen is vriendelijk tegen je, je weet niet waarom.

Misschien heb je goed geslapen,

Misschien heb je een goede vriend gevonden

en voel je je geborgen.

Je zou de tijd van vrede en diepe vreugde

willen laten voortduren.

Maar ineens verandert alles weer.

't's alsof een te hevige zon de wolken aantrekt.

Er komt een soort droefheid over je,

die je niet kunt verklaren, je ziet alles weer zwart.

Je denkt dat de anderen niets meer van je moeten hebben.

Je zoekt in een kleinigheid een reden om te klagen,

te kankeren, jaloers te zijn en verwijten te maken.

Je denkt dat dit zo zal voortgaan,

dat deze stemming niet meer zal wijken.

En je weet weer niet waarom.

Misschien ben je moe, je weet het niet.

Waarom moet het zo zijn ! omdat een mens een stuk 'natuur' is,

met lentedagen en herfstdagen,

met de warmte van de zomer en de kou van de winter.

Omdat de mens het ritme van de zee volgt: eb en vloed.

Omdat ons bestaan een voortdurende repetitie is van 

'leven en sterven.'

Als je dit begrijpt, kun je vol moed en vertrouwen verder,

want dan weet je dat na elke nacht weer een nieuwe dag komt.

Als je dit aanvaarden kunt, zul je door dit regelmatig 'op en neer'

steeds dieper en vreugdevoller gaan leven.

P.B.