Midden in het leven staat de dood, maar niemand wil hem zien.
Niemand wil met hem omgaan.
Sterven is vreemd en angstaanjagend,
als je blindweg een land binnengaat,
waar je nooit aan gedacht hebt en nooit van gedroomd.
Denken aan je dood, werkt bevrijdend,
als je geloven kunt in eeuwig leven.
Er openen zich nieuwe horizonten.
Er is toekomst voor dat wondere wezen : mens!
Als je oud wordt weet je met absolute zekerheid dat je naar de rand
van de wereld gaat en er een dag afvalt, diep, heel diep,
duizelingwekkend diep en toch: laat je maar vallen,
want je valt in de open hand en in zachte armen
van een oneindig iemand.
Zoals ik geen moeite heb om aan te nemen,
dat een graankorrel, die sterft in de aarde,
een nieuwe graankorrel wordt in bloeiende aren,
zo heb ik ook geen moeite om te geloven,
dat het wondere wezen 'mens', dat sterft op aarde,
zal verrijzen tot nieuw leven in een vreugdevol paradijs.
P.B.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten